خاصیت UPVC

درب و پنجره های ساخته شده از پروفیل های UPVC علاوه بر زیبایی و ظرافت ظاهری دارای مزیتهای متعددی می باشد که در نهایت موجبات آسایش ساکنین هر ساختمانی را فراهم می آورد .

• کاهش هزینه مصرفی انرژی جهت تامین حرارت و برودت مورد نیاز ساختمان بدلیل عایق بودن درب و پنجره های UPVC
• عایق در برابر نفوذ گرد و غبار و دود به دلیل استفاده از لاستیکهای درزبندی با طراحی خاص
• مقاومت در برابر نفوذ آب باران به دلیل استفاده از لاستیکهای درزبندی و تعبیه شیارها و دریچه های تخلیه آب باران
• عدم تغییر رنگ و حالت در برابر تابش اشعه خورشید
• دوام و استحکام بالا و کاربرد زمانی طولانی
• غیر قابل اشتعال در آتش سوزیها
• مقاوم در برابر پوسیدگی و زنگ زدگی و اکسیداسیون
• قابلیت نصب انواع یراق آلات و تامین بازشوی مورد نیاز
• قابلیت نصب شیشه های چند جداره
• قابلیت بازیافت و عدم ایجاد آلودگی محیط زیست
• نظافت آسان
• سهولت و سرعت در نصب
• وزن کم در مقایسه با آهن و آلومینیم  

جالب است بدانیم ( قسمت دوم )

صورت های مختلف پنجره در معماری گذشته تا امروز

معمولترین نوع پنجره در معماری اوایل دورة اسلامی با کاربرد اندک و آن و به صورت کُوّه بود. کوّه دریچه ای کوچک و باریک بود که غالباً نزدیک سقف ساخته می شد.

پنجره در قلعه ها، قصرها، مساجد و بناهای عمومی برای گسترش زاویة دید از سمت خارج وسیع و بزرگ و برای ممانعت از تابش مستقیم نور خورشید از داخل تنگ و کوچک ساخته می شد، چنانکه در قصر الزهراء عرض برخی از پنجره های قصر از داخل نیم متر و از خارج دو برابر بود.

در معماری دورة امویان که از معماری یونانی و روم شرقی متأثر بوده است، با پنجره های مشبک در مساجد بزرگ روبرو می شویم و پنجره از این دوره به بعد است که جنبة کاربردی ـ تزیینی پیدا می کند، چنانکه قبة الصخره دارای پنجره های داخلی و بیرونی با فاصلة حدود 30،1 متر، نزدیک به سقف و با صفحات مشبکی از مرمر، شیشه های رنگین و تزیینات فراوان بوده است.

در مسجد سامرا که در 232 در دورة عباسیان ساخته شده است، 24 پنجره در قسمت بالای دیوار قبله در زیر اِفْریز و نزدیک به سقف بنا وجود دارد. نمای خارجی این پنجره ها به صورت دریچة مستطیل باریک و تنگ است که در داخل به ابعاد بزرگتر ختم می شود.

در معماری مصر دورة فاطمی پنجره های معروف به قمریّه و قندلیه اهمیت ویژه ای دارد. این پنجره ها پوشش هایی از سنگ یا گچ مشبک یا چوب خراطی شده با شیشه های رنگین دارند. پنجره های قندلیه به دو صورت بنا می شد: در پنجره های قندلیة ساده، یک جفت پنجرة مستطیلی با دو آستانة مستوی یا قوسی ، به نام پنجره های دوقلو، در کنارهم ساخته می شد و دربالای هریک پنجره ای دایره یا بیضی شکل، به نام قمریّه ، تعبیه می گردید.

اصطلاح پنجرة قمریّه دردورة ممالیک بر پنجره هایی دلالت می کرد که با پوشش هایی مشبک از گچ ، سنگ یا چوب خراطی شده پوشانده می شد که دراین صورت گاه به آن قمریّة خرگاه نیز می گفتند. قمریّه در این دوره نیمکره ای شکل بود ، در داخلِ سکنج ها از پنجره های بیشتری استفاده می شد و قمریّه ها نیز تزیینات بیشتری یافت .

پنجره های دوقلو یا سه قلو ، ساده و بلند و دارای قوسی شکسته بودند . نمونة آن را می توان در نمای گنبد قلاوون (683) مشاهده کرد.

نوعی پنجرة بیرون آمدة چوبی به نام مشربیه نیز در طبقه های فوقانی ساختمان های مسکونی ، بویژه در مواردی که نمای ساختمان به سمت گذر عمومی بود، نصب می شد که تمام سطوح آن چوبی و غالباً بر کنسول هایی چوبی متکی بود.

در معماری عثمانی نورگیرهایی در گردنة گنبد بناها مشاهده می شود. این طرح در بنای مسجد اولوجامع ، تعداد زیادی از مساجد آناطولی و اولین مسجدی که در روم ایلی احداث گردیده استفاده شده است.

در معماری هند در دورة گورکانیان ، پنجره های برجسته بسیار دیده می شوند که یکی از بهترین نمونه های آن پنجره های عمارتی پنج طبقه به نام هوا محل در جیپور است که با ترکیبی خاص طراحی و ساخته شده و نمای بیرونی را بسیار جالب توجه کرده است .

از ایران باستان پنجره ای باقی نمانده است تا بتوان چگونگی آن را دریافت. تنها می دانیم که به فرمان شاهان هخامنشی چوب های سخت را از راه های دور می آوردند که به احتمال قوی به مصرف در و پنجره می رسیده است. افزون بر آن، از زر و سیم و عاج و مصالح تزیینی دیگر نیز در آرایش پنجره استفاده می شده است.

با توجه به برخی شواهد، چارچوب پنجره های به کار رفته در بنای تخت جمشید از تخته سنگ های یکپارچه تراشیده شده، بوده است. در قسمتی دیگر از این بنا، آثاری دیده می شود که حاکی از وجود نورگیرهای سقفی است.

معمولترین نوع پنجره در معماری ایران ، پنجره های دو لته (دو لنگه ) یا چند لته بود که هر لتة آن غالباً روی یک پاشنه و یک میلة چوبی در بالا و پایین می چرخید. در پنجره های چند لنگه ، گاهی یک یا چند لنگه را به صورت ثابت و شماری از لنگه ها را به صورت بازشو می ساختند، گونه ای از پنجره ها را نیز به صورت قدی و از سطح کف اتاق یا اندکی بالاتر می ساختند که به در ـ پنجره معروف اند.

از انواع دیگر پنجره ، بیشتر در دوران زندیه و قاجاریه که از نظر هنری بسیار حایز اهمیت است .

نوعی پنجره به نام روزن نیز برای نورگیری یا تهویه غالباً در بالای درها و پنجره ها ساخته می شد . روزن که با چوب یا گچ یا سفال ساخته می شد، اغلب ثابت بود. روزن جنبة تزیینی نیز داشت و گاه دارای قوس هلالی و شکسته و گاه ساده و چهارگوش بود و طرح های قواره بری با شیشه های رنگی در آن به کار می رفت . برای نمونه می توان به بالای درهای مدرسه و مسجد سپهسالار و ورودی و نمای کاخ ابیض در تهران ، خانة قزوینی ها و خانة امجد در سنندج اشاره کرد .

گاه پیرامون پنجره ها برخی عناصر معماری مانند ستون (واقعی یا کاذب )، مهتابی، جان پناه و رُخبام (سطحی نواری شکل در بالاترین قسمت دهانه ) قرار داشت . همچنین از انواع تزیینات ، مانند کاشیکاری و آجرکاری و گچبری ، در اطراف پنجره ها استفاده می شده است .

پس از دوره قاجار، تحت تأثیر معماری اروپایی، ساختن برخی پنجره های نوین مانند پالادین (پنجره ای با سه دهانه ، دهانة میانی یا طاق قوسی و دو دهانة دیگر با طاق های مسطح ، سنتوری (نوعی پنجرة مستطیلی که بالای آن با قوس و سطوح مثلثی شکل تزیین شده است ) و نیز پنجره بیرون آمده رواج یافت . امروزه ، پنجره ها از مصالحی مانند چوب و آهن و آلومینیوم ساخته می شوند و غالباً با لولا یا به صورت ریلی باز و بسته می گردند 

جالب است بدانیم ( قسمت اول )

  پنجره

جالب است بدانیم که پنجره ها از ابتدا به این شکلهای مستطیل ، مربع و گاه
دایره ای بزرگ از جنس چوب ، فلز و یا پی وی سی که در همه انواع ساختمانها تقریبا به یک شکل شده اند نبوده اند و دوران مدیدی را گذرانده اند تا به شکل و کاربرد کنونی رسیده اند . با دقت بیشتر می بینیم که پنجره های ساختمانهای کنونی نیز نسبت
به پنجره های ساختمانهای قدیمیِ چند دهه پیش که کماکان به جا مانده اند با ساختارچوبی و شیشه های تکه تکه و کوچک و رنگی که نور آفتاب را با رنگهای مختلف به داخل
می فرستادند یا پنجره های بزرگ آهنی و چوبی که بنا به قدمت و محل و نوع ساختمانشکل خاصی داشته اند تغییرات زیادی کرذه اند و با وجود آنکه کاربرد آنها در انتقال
نور و هوا به داخل ساختمان ثابت مانده اما از رویکرد زیبایی به رویکرد محافظت از
گرما و سرما و سر و صدا و گرد وخاک تغییر یافته اند.

در دوران های گذشته نیز پنجره ها ساختار های مختلفی را طی کرده اند و رویکردها و کاربرد های متفاوتی داشته اند.

واژه پنجره :

پنجره، دریچه و شکافی بر دیوار و گاه سقف ساختمان، برای تهویه و تأمین نور است که ویژگی های پنجره ، از جمله شکل و اندازة آن و نحوة کاربردش، بسته به شرایط اقلیمی و وضع فرهنگی هر منطقه متفاوت است . واژة پنجره از Panjara سانسکریت به معنای قفس گرفته شده و در اردو به صورت Pinjra به همین معنا آمده است. این واژه به معنای دریچة مشبک احتمالاً از قرن چهارم به بعد وارد زبان فارسی شده است و ظاهراً بعدها معنایی عام یافته و به هر نوع دریچه اعم از مشبک و غیرمشبک و با هر نوع جنس اطلاق شده است .در دورة زندیه و قاجاریه، پنجره به معنای دریچه های مشبک فلزی به کار رفته است . واژة "روزن" از "روچن" پهلوی به معنای سوراخی که از آن نور و هوا داخل اتاق می شود، پیش از پنجره در زبان فارسی رایج بوده و احتمالاً به دریچه های غیرمشبک اطلاق می شده است. در دوره های بعد، انواع خاصی از پنجره ها را به این نام خوانده اند.

واژة اُرسی نیز به نوعی پنجرة چوبی رایج در دورة زندیه و قاجاریه اطلاق می شود. همچنین واژه هایی چون پاچنگ، دارْاَفزین به معنی پنجره هایی با صفحة مشبک چوبی ، واژه فَخْرومَدْیَن : پنجره هایی با صفحة مشبک آجری در دورة زندیه و قاجاریه آمده است .

شرکت